Dawno nie było Starka 😉 Tym razem nikt się z nikim nie bawi, wszyscy śpią. Albo mają spać, ale okazuje się, że jest zbyt ciemno, zbyt strasznie, zbyt szaroburo. Co zrobić, gdy człowiek – to znaczy oczywiście miś, przepraszam – cały drży z tej szarości?
Kontynuuj czytanie
Przyczepiłam się ostatnio do Ulfa Starka, ale nic nie poradzę. Książki Szweda są ciepłe, miłe, kojące, napisane idealnie, tak, jak powinna brzmieć historia pełna spokoju i nadziei. Tym razem główną bohaterką jest mama, ale nie w wydaniu domowo-kuchennym, tylko dzikim, wolnym jak ptak, z falującymi, rozpuszczonymi włosami, poczuciem humoru i wojennym oznakowaniem twarzy.
Kontynuuj czytanie
Czy macie jakieś swoje małe ojczyzny? Miejsca, których struktura, utkana ze wspomnień, znajomych twarzy, ścieżek, zapachów, kojarzy się ze słodkim, dziecięcym błogostanem? Takie oazy, gdzie czas staje w miejscu, a każda rzecz wyciąga ręce, by otulić bezpieczeństwem? Jeśli znacie to wspaniałe uczucie, musicie sięgnąć po książkę Ulfa Starka.
Kontynuuj czytanie
Listopad w Krakowie jest ostatnio mało listopadowy, słoneczny, groteskowy, absurdalny, nieziemski. Aby pokonać ten niekorzystny biomet chciałabym kontynuować cykl książek o przemijaniu. Dzisiaj polecam kolejną pozycję Wydawnictwa Zakamarki.
Kontynuuj czytanie